Μια και βρέθηκα εδώ απόψε, ξημερώματα δηλαδή, ας γράψω κι αυτό που συνέβη προχθές.
Αν έγραφα τα προφορικά...
Άστο μάννα!
Βρήκα λοιπόν την Βίκυ. Μου είχε πει απ' το καλοκαίρι ότι το διάβασε σε μια νύχτα και έκλαιγε για μια βδομάδα, ότι έχει διαβάσει μόνο δυο βιβλία στη ζωή της (είναι 40 και...), ότι το ένα ήταν φιλοσοφίας και το άλλο το δικό σου. Ξεκίνησε να διαβάσει πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν τσουλούσε...
Τέλος πάντων, θέλει και του πατέρα. Θα δω αν θα της το δώσω νωρίτερα...
Πάμε παρακάτω.
Εκείνο που της έκανε εντύπωση είναι (εμένα καθόλου, γιατί πριν 10 χρόνια είχα το άλλο της Καβάλας και της Γερμανίας και άλλα) που είπε σε έναν γνωστό της, που τηλεφωνήθηκε για τις γιορτές:
"Εγώ δεν διαβάζω, αλλά έχω να σου δώσω ένα βιβλίο να διαβάσεις, να πάθεις πλάκα!Θα κλαις για μια βδομάδα!"
"Σιγά! Πως το λένε;"
"Γράμμα στη μάννα με δύο ν"
"Ε, δεν το πιστεύω! Το' χω ακούσει! Χρόνια ψάχνω γι' αυτό το βιβλίο!"
Ε, τι να συνεχίσω; Στίγμα έδωσα ότι είσαι ζωντανή...
Είχε μια χαρά η Βίκυ, λες και ανακάλυψε την Αμερική!
Αν τα γράψω όλα όσα μου λένε, θα πουν ότι καβάλησα καλάμια.
Ο χρόνος θα δείξει... μάννα!
Είναι άλλωστε γραμμένα, αλλού...
