Η Αλήθεια πονά - Γράμμα στη Μάννα με 2ν

Η Αλήθεια πονά - Γράμμα στη Μάννα με 2ν

Είναι περίεργο να διαβάζεις ένα δικό σου πολύ ξεχασμένο και παραμελημένο βιβλίο...
Αυτό το βιβλίο ποτέ δεν το αγάπησα, γιατί με είχε φιμώσει πολύ, τότε...
Ε, στην τρίτη έκδοση, πρόσθεσα κι άλλη ύλη και μου έπεσε πιο ελαφρύ.
Άσε που πλήρωσε άλλος και δεν ζορίστηκα όπως στα άλλα!
(Γειά σου Λευτέρη Καπώνη! Να είσαι πάντα καλά! Υγεία και επιτυχίες!)
Ένιωσα όμως πολύ τρυφερά διαβάζοντάς το, μετά από δώδεκα χρόνια.
Εγώ δεν έχω άλλο αντίτυπο. Ευτυχώς είχε ένα ο γιος μου!

Αυτές τις μέρες μάννα, δεν ξέρω γιατί έβγαινες κι εσύ στην σκηνή...
Δεν άφησες τον παππού μόνο του να πρωταγωνιστήσει...
Σα να ζήλεψες, σα να με προκαλούσες.
Θα τα γράψω όμως, άλλη στιγμή.

Τώρα θα θυμηθούμε την επανάσταση της δεύτερης έκδοσης και μετά να κάνω και την επανάστασή μου πηγαίνοντας στο νέο μπλογκ.

Προχθές, που χάλασε ο καυστήρας κ.λ.π. (τα γράφω στου παππού)

Ψάξε ψάξε... δεν θα το βρεις!

Μια και βρέθηκα εδώ απόψε, ξημερώματα δηλαδή, ας γράψω κι αυτό που συνέβη προχθές.
Αν έγραφα τα προφορικά...
Άστο μάννα!
Βρήκα λοιπόν την Βίκυ. Μου είχε πει απ' το καλοκαίρι ότι το διάβασε σε μια νύχτα και έκλαιγε για μια βδομάδα, ότι έχει διαβάσει μόνο δυο βιβλία στη ζωή της (είναι 40 και...), ότι το ένα ήταν φιλοσοφίας και το άλλο το δικό σου. Ξεκίνησε να διαβάσει πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν τσουλούσε...
Τέλος πάντων, θέλει και του πατέρα. Θα δω αν θα της το δώσω νωρίτερα...
Πάμε παρακάτω.
Εκείνο που της έκανε εντύπωση είναι (εμένα καθόλου, γιατί πριν 10 χρόνια είχα το άλλο της Καβάλας και της Γερμανίας και άλλα) που είπε σε έναν γνωστό της, που τηλεφωνήθηκε για τις γιορτές:
"Εγώ δεν διαβάζω, αλλά έχω να σου δώσω ένα βιβλίο να διαβάσεις, να πάθεις πλάκα!Θα κλαις για μια βδομάδα!"
"Σιγά! Πως το λένε;"
"Γράμμα στη μάννα με δύο ν"
"Ε, δεν το πιστεύω! Το' χω ακούσει! Χρόνια ψάχνω γι' αυτό το βιβλίο!"

Ε, τι να συνεχίσω; Στίγμα έδωσα ότι είσαι ζωντανή...
Είχε μια χαρά η Βίκυ, λες και ανακάλυψε την Αμερική!
Αν τα γράψω όλα όσα μου λένε, θα πουν ότι καβάλησα καλάμια.
Ο χρόνος θα δείξει... μάννα!
Είναι άλλωστε γραμμένα, αλλού...

Τα χαρτιά λένε...

Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2009

Α, ρε μάννα, Αθάνατη!

Δεκαοχτώ χρόνια μετά, έπρεπε να αποδείξω πάλι, πως δεν είσαι Εδώ! Και τα χαρτιά και η γραφειοκρατία και τα ανθρώπινα λάθη να επιμένουν: πως είσαι!

Μ' άρεσε!...
Αντί να νευριάσω, χαμογελούσα.
Α, ρε μάννα!
Τι σαν μου έδωσε μια ευγενέστατη κυρία στο τέλος πέντε αντίγραφα της ληξιαρχικής πράξης θανάτου;
Ούτε που τα κοίταξα.
Εγώ ξέρω πως είσαι: Εδώ!
Άλλοι μπερδεύτηκαν...
Αυτοί που χάνονται στα χαρτιά.
Άλλωστε, επίσημο χαρτί ήταν και το προηγούμενο που διαβεβαίωνε πως:
"... η Αφροδίτη Σταματίου ή Δεσπότη Δεν απεβίωσε..."

Έχω στα χέρια μου δυο χαρτιά σφραγισμένα. Το ένα λέει: "ΟΧΙ!", τα πέντε λένε: "Ναι"!

Αν φωτοτυπήσω το πρώτο 100 φορές, νικήσαμε ΜΑΝΝΑ!

Είναι η δεύτερη φορά.
Την πρώτη... στο χωριό... φαινόσουνα ακόμα... "ζωντανή"!
Μετά το χαρτί... σε "διαγράψανε...", λέει.
Βαριά η λέξη.

Τώρα: Λάθος. Σωρεία λαθών. "Άμα ξεκινήσει κάτι στραβά..." είπε η γλυκύτατη κυρία.

Μ' άρεσε αυτό το παίδεμα.

Αν υπάρξει και τρίτη, τότε θα τους δώσω τα βιβλία σου! "Ήδη τους είπα πως έχεις αλλάξει τόπο κατοικίας, όπως και το όνομά σου εδώ και 18 ολόκληρα χρόνια. Τώρα σε λένε: "Μάννα με δυο ν" κι αν δεν θέλουν να ξαναεκτεθούν οι Υπηρεσίες... ας φροντίσουν να ενημερώσουν εγκαίρως τα χαρτιά τους...

Παρούσα

Παρασκευή, 11 Δεκεμβρίου 2009

Απουσίες

18 χρόνια μετά…

Σκηνή Χ:

(Στην εκκλησία)

Ιερέας: «Αφροδίτη!»

Μάννα: «Παρούσα!»

Ιερέας: «Αφροδίτη, φώναξε και τους άλλους…»

Μάννα: «Εδώ είναι. Περιμένουν…»

Ιερέας: «Δημήτριος!»

Πατέρας: «Παρών!»

Ιερέας: «Αναστάσιος!»

Άλλος πατέρας: «Παρών!»

Ιερέας: «Ελένη!»

Άλλη μάνα: «Παρούσα!»

Ιερέας: «Αιωνία η μνήμη Αυτών!»

ΣΚΗΝΗ Χ1

(Στο ποτάμι)

«…κι έκλαψε μαζί μου ο Θεός, σαν ένας άνθρωπος απλός…»