Ένα παράπονο έχω, Κατερίνα, από σένα. Με ξεγέλασες, αυτό είναι. Γι' αυτό σου παραπονούμαι. "Δεν ξέρω να γράφω. Άμα ήξερα δεν θα ήμουνα κι εγώ μια καλή συγγραφέας όπως τόσες άλλες;" σημείωνες στις "Σκέψεις πριν από την ανάγνωση ενός μεγάλου βιβλίου", αναφερόμενη στο δικό μου. Δεν σε πίστεψα απόλυτα, γιατί τα γραφόμενά σου άλλο μου έδειχναν. Όμως για να γράψεις ένα βιβλίο δεν χρειάζεται μόνο να ξέρεις να βάζεις τις λέξεις στη σειρά. Φαντασία χρειάζεται, δομή και τεχνική τέτοια, που το δημιούργημα να είναι άρτιο. Να έχει αρχή δηλαδή, μέσον και τέλος. Να δίνεις τη δυνατότητα στον αναγνώστη να σχηματίσει ολοκληρωμένη εικόνα αυτού που θέλεις να πεις. Κάπου εκεί έκανα πίσω και σε πίστεψα. Ίσως, είπα, αυτή η κοπέλα να θέλει πραγματικά, να προσπαθεί, αλλά να μην τα καταφέρνει στο τέλος.
Σε πίστεψα, χαλάρωσα κι εσύ με ξεγέλασες. Γι' αυτό σου παραπονούμαι. Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο σου "Γράμμα στη μάννα ...με δύο ν" κι από τις πρώτες σελίδες ένιωσα ένα τσίμπημα, να, κάτι σαν ζήλεια. Γυναίκες είναι, σκέφτηκα, και δίνουν τέτοιο συναίσθημα που είναι αδύνατον σε κάποιον άνδρα να τις συναγωνιστεί. Αλλά πάλι δεν ισχύει αυτό έτσι γενικά και αόριστα, είπα. Για να βγάλεις συναίσθημα πρέπει να έχεις τέτοιο. Για να δώσεις αγάπη, πολλή αγάπη, πρέπει να είσαι γεμάτη, να πλημμυρίζεις απ' αυτήν. Κι εσύ είσαι τέτοια και σε θαυμάζω.
Κατερίνα, το διάβασα το βιβλίο σου, μονορούφι το ήπια στην υγειά σου, και μου άρεσε. Συγκινήθηκα, βούρκωσα, έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει χαρτομάντιλα για τη μύτη και τα μάτια, ανατρίχιασα. Ολόρθες σηκώθηκαν οι τρίχες στο πετσί μου. Θα 'θελα να σου γράψω πολλά. Να γεμίσω σελίδες ολόκληρες, αλλά φοβάμαι μην ξεφτίσουν οι λέξεις, μη φτωχύνουν και χάσουν το νόημά τους. Ένα μόνο θα σου πω. Είσαι τυχερή γιατί κρύβεις πολλή αγάπη μέσα σου και ξέρεις να τη δίνεις. Και σαν τέτοια, σου αξίζει να εισπράξεις αυτό που όλοι αποζητούμε, Την αγάπη χωρίς μέτρο, χωρίς όριο, χωρίς τέλος.
Νίκος Ντακάκης
http://athivoles.blogspot.com/
