Στην Αφρούδω, την άγνωστη ηρωίδα !!! ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑΣ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑΤΗ

 Η Γιώτα η φίλη μου, σε ΤΙΜΗΣΕ, πάλι, Μάννα!

***

9 Μαρ 2021

Αφρούδω, η άγνωστη ηρωίδα !!!

 

 Στην Αφρούδω,  την άγνωστη ηρωίδα !!!

                         (Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Αύγουστος 2020)

και σε όλες τις ηρωίδες  

των δύσκολων χρόνων!!!

 +++++++++++++++++++++

Πόσες πολλές ήταν 

και πόσες που δεν τις γνώρισε!

Να σφίξουν το χέρι ή να αγκαλιαστούν

δίχως μιλιά,

παρά μόνο με ερμητικά σφιχτά χείλη

και νοτισμένα μάτια...

Ας ήταν να γνωριστούν όλες οι ψυχές,

να ερμηνεύσουν 

την αφόρητη Δυστυχία των πολέμων,

την ατέρμονα Απελπισία των μανάδων,

ας ήταν 

να εξαφανίσουν τον ζωντανό Θάνατο...

 

Είθε να φτερουγίζουν καλόγνωμα

για τις αμαρτίες των "Προεστών του Κόσμου",

όπου 

ένα ουράνιο τόξο

δεν είναι αρκετό να διώξει τα βροχερά σύννεφα

των οδυρμών,

και να καθαρίσει τους ερυθρόχρωμους ποταμούς

του αδικοχυμένου αίματος...

 

Απαλά, 

ένα χάδι στέλνω, με ζεστή την παλάμη,

και για μία άλλη προσφιλή ηρωίδα,

-ίσως να αναγνωρίσει η μία την άλλη- 

που χώρεσε την γη

για να ενώσει 

τους ωκεανούς

μιας δίφορης δημιουργίας.

 

Η θύμηση, ας είναι δροσιά στα πικραμένα χείλη.

Ας είναι μέλι στις ανείπωτες ευχές.

Δεν είναι όλες οι καρδιές στείρες.

Δεν είναι όλες οι ψυχές αγέρας αθώρητος...

 

Οι αναμάρτητες αμυγδαλιές, 

συνεχίζουν

την πάλλευκη ανθοφορία τους.

(03-02-21)             +++++++++++++++++++++++++

Πάντα με την σκέψη μου και την αγάπη μου,

Υιώτα   "Αστοριανή"

που πλέον δεν ζει στην Αστόρια...

***

ΥΓ. Να "χωρέσω" εδώ και το ζωντανό όνειρο και τα λόγια σου... στις 7 Απριλίου, ξημερώματα Τετάρτης, μετά το τηλεφώνημα... της σύμπτωσης με την κορνίζα... και μετά η τέντα... και οι κρίνοι σου που με καλούσαν για φωτογράφιση... ΕΚΕΙ.

Κι ύστερα σου λένε, πως δεν υπάρχει τίποτα, μετά θάνατον!

Ας τους, να λένε, Μάννα μου!

2021

  2021 και η google μας ενημέρωσε πως θα διαγραφούν λογαριασμοί που είναι ανενεργοί, πάνω από δυο χρόνια.

Τρέχα γύρευε, τώρα.

15 χρόνια δουλειάς, (ήμαν νια και γέρασα) με κόπους και πόνους, δεν τα διαγράφεις, έτσι, απλά, κυρία google.

Ζωή απ' τη ζωή μας, σου χαρίσαμε... και δεν έχασες!

Κι ότι μας χάρισες, έτσι απλά: "θα το διαγράψεις".

Σαν να μην υπήρξαμε...

Υπήρξαμε όμως και θες δε θες, κάποιοι θα μας θυμούνται και χωρίς τα ενθύμια.

Έδωσες και προθεσμία: 21/1/21 !

Ότι μπορώ, κι ότι προλάβω, σε καιρό που τρέχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα, για όλον τον κόσμο.

Έτσι, για να μην πω, πως δεν προσπάθησα, αφού είμαι ακόμα ζωντανή.

Νιώθω πως μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω...

Πάνω από 150 blog, εργατοώρες... βάλε και 24ωρα ολόκληρα (συχνάκις)

περαστικό κυκλάμινο του βουνού, εκ Πηλίου ορμώμενο...

Θες δε θες, θα με θυμάσαι.

Σήμερα... που θα γίνει πάλι, ΧΘΕΣ!

Εδώ, σ' αυτό το μπλογκ, χαλάρωσα λίγο. Υπήρχε τάξη και κυρίως αγάπη από αληθινές ιντερνετικές φιλίες!
Πήγα από περιέργεια και στο γκουγκλ.
Το βρήκα ΜΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ!
Είπα κι εγώ! Να μην το 'χω εγώ και να υπάρχει;
Ε, μάννα! Τι λες;
Αρκεί που το 'χεις εσύ!

Στο κύμα...

Γραμμένα με αίμα

Γιώτα Στρατή

Ποίηση

... δικό σου, μάννα!

Ελίτσα Πουρίου Ζαγοράς Πηλίου

Για την γιορτή σου...

Μάννα... στο χρωστούσα για την γιορτή σου! Δεν ήρθα... Δε σε γιόρτασα...

Τα ιστιοφόρα, το κορίτσι της θάλασσας της Χαρούλας Ηλία - Φράγκου, της φίλης μου... όλα για σένα, έστω και καθυστερημένα।

Δεν προλαβαίνω, μάννα!

Ζω όμως! Νιώθω σα να είμαι στη σκηνή της ζωής, κι ας κουράζομαι πολύ! Είναι μια εμπειρία πρωτόγνωρη। τείνω προς το : "Με γεμίζει και μ' αρέσει!"

Θά ' ρθω μάννα, θα ' ρθω! Με την πρώτη ευκαιρία! Θα με φέρει η θάλασσα...

Του κλωσσήματος...

Σάββατο, 08 Μαΐου 2010

Κλώσσα μάννα

Καλή μου, μάννα, δεν σε ξέχασα...
Εσύ ξέρεις καλύτερα...
Έχω απ' τα χιόνια να 'ρθω।
Θα 'ρθω όμως...

Ξέρω, εσύ δεν με παρεξηγείς।
Άκου μάννα, και βιάζομαι...
Τα νέα μας:
Εκείνο το "κεραμίδι" που τόσο ήθελες στην πόλη, τώρα λέει θα γίνει και δικό μου!
Χρειάστηκε να περιμένω είκοσι ολόκληρα χρόνια...

Σα να ήταν χθες!...
Δε θα σου χαρίσω κάτι φέτος που γιορτάζεις। Δεν πρόλαβα। Θα σου γράψω μόνο τις σκέψεις των τελευταίων ημερών:

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως η μαννάδες πρέπει να λέγονται "κλώσσες"।
Αυτές είναι που μαζεύουν τα παιδιά και την οικογένεια।
Ο πατέρας... καμία σχέση!
Η γυναίκα και σωστή μάννα το πετυχαίνει αυτό, κι όσο είναι εν ζωή। Μετά, το έργο της είναι "πολύ εύθραυστον"... Εξαρτάται πόσο προσεκτικά θα κρατήσουν το βάζο γαμπροί και νύφες, εγγόνια।
Ανάλογα και τα συμφέροντα!
Αχ! ρε μάννα! Δυσεύρετα τα υλικά του βάζου σου!...
Ακούω τόσες συζητήσεις εκεί στο καφενείο (τα έμαθες τα νέα! ε;) που κοντεύω να χάσω πάσα ιδέα για μερικές μανάδες।
Μη σου τύχει, να λες!

Α, και τ' άλλο! Ο δισέγγονός σου, ίδιος με σένα! Τόσο που δεν τ' αντέχω! Βαφτίζεται। Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω, τελικά। Θα δείξει!
Ευτυχώς που μέσα στα υλικά σου είχες και την κατανόηση και με νιώθουν। Έτσι κι αλλιώς, εμείς μάθαμε καλά την απόσταση...
Ευτυχώς, την χιλιομετρική!
Την άλλη, δεν την φοβόμαστε...

Εδώ εσύ είσαι στον ουρανό... κι είσαι απέναντί μου!
Τι να λέμε, τώρα;
Στην υγειά μας, μάννα!
Ακόμα ν' αδειάσει εκείνο το ποτήρι;

Αναρτήθηκε από το κορίτσι από το Βόλο... στις 5/08/2010 11:36:00 μμ