Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Για την γιορτή σου...



Μάννα... στο χρωστούσα για την γιορτή σου! Δεν ήρθα... Δε σε γιόρτασα...

Τα ιστιοφόρα, το κορίτσι της θάλασσας της Χαρούλας Ηλία - Φράγκου, της φίλης μου... όλα για σένα, έστω και καθυστερημένα।

Δεν προλαβαίνω, μάννα!

Ζω όμως! Νιώθω σα να είμαι στη σκηνή της ζωής, κι ας κουράζομαι πολύ! Είναι μια εμπειρία πρωτόγνωρη। τείνω προς το : "Με γεμίζει και μ' αρέσει!"

Θά ' ρθω μάννα, θα ' ρθω! Με την πρώτη ευκαιρία! Θα με φέρει η θάλασσα...

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Του κλωσσήματος...

Σάββατο, 08 Μαΐου 2010

Κλώσσα μάννα

Καλή μου, μάννα, δεν σε ξέχασα...
Εσύ ξέρεις καλύτερα...
Έχω απ' τα χιόνια να 'ρθω।
Θα 'ρθω όμως...

Ξέρω, εσύ δεν με παρεξηγείς।
Άκου μάννα, και βιάζομαι...
Τα νέα μας:
Εκείνο το "κεραμίδι" που τόσο ήθελες στην πόλη, τώρα λέει θα γίνει και δικό μου!
Χρειάστηκε να περιμένω είκοσι ολόκληρα χρόνια...

Σα να ήταν χθες!...
Δε θα σου χαρίσω κάτι φέτος που γιορτάζεις। Δεν πρόλαβα। Θα σου γράψω μόνο τις σκέψεις των τελευταίων ημερών:

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως η μαννάδες πρέπει να λέγονται "κλώσσες"।
Αυτές είναι που μαζεύουν τα παιδιά και την οικογένεια।
Ο πατέρας... καμία σχέση!
Η γυναίκα και σωστή μάννα το πετυχαίνει αυτό, κι όσο είναι εν ζωή। Μετά, το έργο της είναι "πολύ εύθραυστον"... Εξαρτάται πόσο προσεκτικά θα κρατήσουν το βάζο γαμπροί και νύφες, εγγόνια।
Ανάλογα και τα συμφέροντα!
Αχ! ρε μάννα! Δυσεύρετα τα υλικά του βάζου σου!...
Ακούω τόσες συζητήσεις εκεί στο καφενείο (τα έμαθες τα νέα! ε;) που κοντεύω να χάσω πάσα ιδέα για μερικές μανάδες।
Μη σου τύχει, να λες!

Α, και τ' άλλο! Ο δισέγγονός σου, ίδιος με σένα! Τόσο που δεν τ' αντέχω! Βαφτίζεται। Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω, τελικά। Θα δείξει!
Ευτυχώς που μέσα στα υλικά σου είχες και την κατανόηση και με νιώθουν। Έτσι κι αλλιώς, εμείς μάθαμε καλά την απόσταση...
Ευτυχώς, την χιλιομετρική!
Την άλλη, δεν την φοβόμαστε...

Εδώ εσύ είσαι στον ουρανό... κι είσαι απέναντί μου!
Τι να λέμε, τώρα;
Στην υγειά μας, μάννα!
Ακόμα ν' αδειάσει εκείνο το ποτήρι;